லைக் அல்ல லைஃப் - மதிபாலன்

அந்த வெள்ளிக்கிழமை இரவு, யுகேஷ் தன் ஸ்டுடியோ அபார்ட்மெண்ட்டின் மொட்டை மாடியில் நின்று, சென்னை நகரின் மின்னிடும் விளக்குகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். 

கையில் வைத்திருந்த புது ஐபோனில், அவன் இன்ஸ்டாகிராமில் ஸ்க்ரோல் செய்துகொண்டிருந்தான். அங்கே, ஒரு கான்செப்ட் ஆர்ட் அவனது பார்வையை நிறுத்தியது.

ஓவியத்தின் ஒரு பக்கம், மங்கலான நியான் வெளிச்சத்தில், ஒரு தனிமையான இளைஞன், விரக்தியுடன் தன் மொபைலை ஏந்தியபடி இருந்தான். அவன் திரையில் வரும் ஹார்ட் எமோஜிக்காகவும், கமெண்ட்களுக்காகவும் ஏங்குவது போலத் தோன்றியது. அது அவனுக்குக் கிடைக்கும் அன்பின் சிறு துளிகள். 

மறுபக்கம், அதே இணையவெளியில், ஒரு கவர்ச்சியான இன்ஃப்ளூயன்ஸர், விதவிதமான ஃபில்டர்களைப் போட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

 அவள் போன் நோட்டிஃபிகேஷன்களால் அதிர்ந்துகொண்டிருந்தது – லைக்குகள், ஃபாலோயர் கோரிக்கைகள், பாராட்டு மழைகள். ஆனால், அவள் முகத்தில் ஒருவித வெறுமை. "This Pic has a Deep Meaning!" என்று யாரோ கமெண்ட் செய்திருந்தார்கள்.

யுகேஷுக்கு ஒரு கணம் சுயபரிசோதனை செய்யத் தோன்றியது. 

அவன் ஒரு ஃப்ரீலான்ஸ் கிராஃபிக் டிசைனர். இன்ஸ்டாகிராமில் அவனுக்கும் கணிசமான ஃபாலோவர்ஸ் உண்டு. அவனது ஒவ்வொரு படைப்புக்கும் நிறைய லைக்குகள் வரும். ஆன்லைன் நண்பர்கள் நிறைய. ஆனால், நிஜ வாழ்க்கையில்?

 அம்மா போன் செய்தால் எடுக்கத் தோன்றுவதில்லை. கல்லூரி நண்பர்களுடன் கடைசியாக எப்போது பேசினான் என்பதே நினைவில்லை. 

பக்கத்து வீட்டு அர்ச்சனா ஆன்ட்டியைப் பார்த்தும் பார்க்காதது போல் போவான்.

 அவனும் அந்த இன்ஃப்ளூயன்ஸரைப் போல, டிஜிட்டல் உலகில் கிடைக்கும் மாயையான அங்கீகாரத்தில் தொலைந்து, உண்மையான உறவுகளின் மதிப்பை மறந்துவிட்டானா?

அன்றிலிருந்து யுகேஷ் மாறத் தொடங்கினான். இன்ஸ்டாகிராமில் மணிக்கணக்கில் செலவிடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அம்மாவுக்கு தினமும் கால் செய்தான். பழைய நண்பர்களைக் கூப்பிட்டு டீக்கடைக்குச் சென்றான்.

 பக்கத்து வீட்டு அர்ச்சனா ஆன்ட்டி கொடுத்த இட்லியை வாங்கிச் சாப்பிட்டு, அவரோடு தோட்டத்தில் சிறிது நேரம் பேசினான். 

ஆன்லைனில் யாராவது அவனது வேலையை பாராட்டினால், அவர்களுக்கு நன்றி சொல்வதோடு, அவர்களின் வேலையைப் பற்றியும் விசாரித்தான்.

 ஒருமுறை, அவனது பழைய பள்ளி நண்பன் பரத் கஷ்டத்தில் இருப்பதாகத் தெரிந்ததும், உடனே அவனைப் பார்க்க சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்றான்.

ஒரு மாதம் கழித்து, யுகேஷ் ஒரு டிஜிட்டல் ஆர்ட் கான்ஃபரன்ஸில் கலந்துகொண்டான். அவனது புதிய கான்செப்ட் – நிஜ உலக உறவுகளின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தும் டிசைன்கள் – பலரின் கவனத்தை ஈர்த்தது.

 ஒரு சீனியர் டிசைனர் அவனிடம் வந்து, "உன் படைப்புகளில் ஒரு ஆழமான உணர்வு இருக்கிறது யுகேஷ். இந்த டிஜிட்டல் யுகத்தில், பல கலைஞர்கள் வெறும் ஃபார்மட்களையும், ட்ரெண்டுகளையும் மட்டுமே பின்பற்றுகிறார்கள். நீ வேறுபட்டு நிற்கிறாய்" என்றார்.

யுகேஷ் புன்னகைத்தான். "சமூக வலைத்தளத்தில் நான் பார்த்த ஒரு எளிய படம்தான் என்னை மாற்றியது சார். டிஜிட்டல் வெளிச்சத்திற்குப் பின்னால், நாம் நிஜமான மனிதர்களை எவ்வளவு புறக்கணிக்கிறோம் என்பதை அது உணர்த்தியது. 

ஒருவரின் உண்மையான பாராட்டு ஒரு லைக்கிலோ, ஃபாலோவர் எண்ணிக்கையிலோ இல்லை. அது நேரில் பார்க்கும்போதும், பேசும்போதும், உதவி செய்யும்போதும் கிடைக்கிறது" என்றான்.

அந்த ஒரு படம், ஒரு சென்னை இளைஞனின் வாழ்க்கைப் பாதையை மாற்றியது. அவன் டிஜிட்டல் உலகில் கிடைக்கும் தற்காலிக சந்தோஷங்களைத் தாண்டி, நிஜமான உறவுகளின் நிலையான மகிழ்ச்சியைத் தேட ஆரம்பித்தான். 

அவனது உலகம், வெறும் பிக்சல்களால் ஆனது மட்டுமல்ல, அக்கறையும், அன்பும் நிறைந்த மனிதர்களால் ஆனது என்பதை அவன் உணரத் தொடங்கினான்.