லைக் அல்ல லைஃப் - மதிபாலன்

அந்த வெள்ளிக்கிழமை இரவு, யுகேஷ் தன் ஸ்டுடியோ அபார்ட்மெண்ட்டின் மொட்டை மாடியில் நின்று, சென்னை நகரின் மின்னிடும் விளக்குகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். 

கையில் வைத்திருந்த புது ஐபோனில், அவன் இன்ஸ்டாகிராமில் ஸ்க்ரோல் செய்துகொண்டிருந்தான். அங்கே, ஒரு கான்செப்ட் ஆர்ட் அவனது பார்வையை நிறுத்தியது.

ஓவியத்தின் ஒரு பக்கம், மங்கலான நியான் வெளிச்சத்தில், ஒரு தனிமையான இளைஞன், விரக்தியுடன் தன் மொபைலை ஏந்தியபடி இருந்தான். அவன் திரையில் வரும் ஹார்ட் எமோஜிக்காகவும், கமெண்ட்களுக்காகவும் ஏங்குவது போலத் தோன்றியது. அது அவனுக்குக் கிடைக்கும் அன்பின் சிறு துளிகள். 

மறுபக்கம், அதே இணையவெளியில், ஒரு கவர்ச்சியான இன்ஃப்ளூயன்ஸர், விதவிதமான ஃபில்டர்களைப் போட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

 அவள் போன் நோட்டிஃபிகேஷன்களால் அதிர்ந்துகொண்டிருந்தது – லைக்குகள், ஃபாலோயர் கோரிக்கைகள், பாராட்டு மழைகள். ஆனால், அவள் முகத்தில் ஒருவித வெறுமை. "This Pic has a Deep Meaning!" என்று யாரோ கமெண்ட் செய்திருந்தார்கள்.

யுகேஷுக்கு ஒரு கணம் சுயபரிசோதனை செய்யத் தோன்றியது. 

அவன் ஒரு ஃப்ரீலான்ஸ் கிராஃபிக் டிசைனர். இன்ஸ்டாகிராமில் அவனுக்கும் கணிசமான ஃபாலோவர்ஸ் உண்டு. அவனது ஒவ்வொரு படைப்புக்கும் நிறைய லைக்குகள் வரும். ஆன்லைன் நண்பர்கள் நிறைய. ஆனால், நிஜ வாழ்க்கையில்?

 அம்மா போன் செய்தால் எடுக்கத் தோன்றுவதில்லை. கல்லூரி நண்பர்களுடன் கடைசியாக எப்போது பேசினான் என்பதே நினைவில்லை. 

பக்கத்து வீட்டு அர்ச்சனா ஆன்ட்டியைப் பார்த்தும் பார்க்காதது போல் போவான்.

 அவனும் அந்த இன்ஃப்ளூயன்ஸரைப் போல, டிஜிட்டல் உலகில் கிடைக்கும் மாயையான அங்கீகாரத்தில் தொலைந்து, உண்மையான உறவுகளின் மதிப்பை மறந்துவிட்டானா?

அன்றிலிருந்து யுகேஷ் மாறத் தொடங்கினான். இன்ஸ்டாகிராமில் மணிக்கணக்கில் செலவிடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அம்மாவுக்கு தினமும் கால் செய்தான். பழைய நண்பர்களைக் கூப்பிட்டு டீக்கடைக்குச் சென்றான்.

 பக்கத்து வீட்டு அர்ச்சனா ஆன்ட்டி கொடுத்த இட்லியை வாங்கிச் சாப்பிட்டு, அவரோடு தோட்டத்தில் சிறிது நேரம் பேசினான். 

ஆன்லைனில் யாராவது அவனது வேலையை பாராட்டினால், அவர்களுக்கு நன்றி சொல்வதோடு, அவர்களின் வேலையைப் பற்றியும் விசாரித்தான்.

 ஒருமுறை, அவனது பழைய பள்ளி நண்பன் பரத் கஷ்டத்தில் இருப்பதாகத் தெரிந்ததும், உடனே அவனைப் பார்க்க சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்திற்குச் சென்றான்.

ஒரு மாதம் கழித்து, யுகேஷ் ஒரு டிஜிட்டல் ஆர்ட் கான்ஃபரன்ஸில் கலந்துகொண்டான். அவனது புதிய கான்செப்ட் – நிஜ உலக உறவுகளின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தும் டிசைன்கள் – பலரின் கவனத்தை ஈர்த்தது.

 ஒரு சீனியர் டிசைனர் அவனிடம் வந்து, "உன் படைப்புகளில் ஒரு ஆழமான உணர்வு இருக்கிறது யுகேஷ். இந்த டிஜிட்டல் யுகத்தில், பல கலைஞர்கள் வெறும் ஃபார்மட்களையும், ட்ரெண்டுகளையும் மட்டுமே பின்பற்றுகிறார்கள். நீ வேறுபட்டு நிற்கிறாய்" என்றார்.

யுகேஷ் புன்னகைத்தான். "சமூக வலைத்தளத்தில் நான் பார்த்த ஒரு எளிய படம்தான் என்னை மாற்றியது சார். டிஜிட்டல் வெளிச்சத்திற்குப் பின்னால், நாம் நிஜமான மனிதர்களை எவ்வளவு புறக்கணிக்கிறோம் என்பதை அது உணர்த்தியது. 

ஒருவரின் உண்மையான பாராட்டு ஒரு லைக்கிலோ, ஃபாலோவர் எண்ணிக்கையிலோ இல்லை. அது நேரில் பார்க்கும்போதும், பேசும்போதும், உதவி செய்யும்போதும் கிடைக்கிறது" என்றான்.

அந்த ஒரு படம், ஒரு சென்னை இளைஞனின் வாழ்க்கைப் பாதையை மாற்றியது. அவன் டிஜிட்டல் உலகில் கிடைக்கும் தற்காலிக சந்தோஷங்களைத் தாண்டி, நிஜமான உறவுகளின் நிலையான மகிழ்ச்சியைத் தேட ஆரம்பித்தான். 

அவனது உலகம், வெறும் பிக்சல்களால் ஆனது மட்டுமல்ல, அக்கறையும், அன்பும் நிறைந்த மனிதர்களால் ஆனது என்பதை அவன் உணரத் தொடங்கினான்.

என் காதல் கண்மணி-மதிபாலன்

வானுக்கும் பூமிக்கும் நடுவே ஒரு மெல்லிய இழை, அது காதலின் இழை. அந்த இழையில் என் மனதை மெல்லப் பின்னிக்கொண்டாள் என் காதல் கண்மணி. 

அன்று அவளை முதல் முறை சந்தித்தபோது, என் உலகமே ஒரு நொடி ஸ்தம்பித்துவிட்டது. சூரியன் கிழக்கிலிருந்து மேற்கில் நகராமல், கடிகார முட்கள் நகர மறுத்து, 

காற்று கூட என் கன்னத்தில் மெதுவாகத் தட்டி, "இவள்தானோ உன் தேவதை?" என்று கேட்டது.

முதல் சந்திப்பின் மாயாஜாலம்

அது ஒரு மழைக்காலம். சென்னையின் அடையாறு பாலம், எப்போதும் போல் வாகன நெரிசலில் திணறிக் கொண்டிருந்தது. நான் என் பைக்கில் சிக்னலுக்காகக் காத்திருந்தேன்.

 அப்பொழுதுதான் அவளைப் பார்த்தேன். எதிர்ப்புறம், குடை பிடித்தபடி, ஒரு சிறுமிக்கு சாக்லேட் வாங்கிக் கொடுத்தபடி, அவளின் இதழ்களில் மெல்லிய புன்னகை. 

அந்த ஒரு நொடி, என் வாழ்க்கையின் அத்தனை வண்ணங்களையும் அவளிடம் கண்டேன். நீலப் புடவையில், மின்னும் கண்களுடன், அவள் ஒரு ஓவியம் போல் நின்றாள்.

சிக்னல் விழுந்தது. பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்ய என் மனம் மறுத்தது. அவளைத் தாண்டிச் செல்ல என் கால்கள் நகர மறுத்தன. 

அப்பொழுதுதான் ஒரு அதிர்ச்சி. அவளின் கையில் இருந்த சாக்லேட் பை தவறி கீழே விழ, காற்றுடன் கலந்த மழைத்துளிகள் அவளை நனைக்க ஆரம்பித்தன. 

ஒரு நொடி கூட யோசிக்காமல், என் பைக்கை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, அவளை நோக்கி ஓடினேன்.

" எக்ஸ்க்யூஸ் மீ " என்று நான் அவளின் அருகில் குனிந்து சாக்லேட் பையை எடுக்க, அவள் நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தாள். அந்தக் கண்கள்... அவை இருட்டில் ஒளிரும் நட்சத்திரங்கள் போல் இருந்தன.

 ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன், " தேங்க்யூ," என்றாள். அந்த ஒரு வார்த்தை, என் செவிகளில் தேனாகப் பாய்ந்தது. என் நெஞ்சில் ஒரு பட்டாம்பூச்சி கூட்டம் சிறகடித்துப் பறந்தது.

 "என் பெயர் ஆரவ்," என்று அவசரமாகச் சொல்ல, "நான் நிலா," என்று வெட்கத்துடன் பதிலளித்தாள். நிலா... ஆம், அன்று முதல் என் வானில் தோன்றிய புது நிலா!

காதலின் சின்னஞ்சிறு தருணங்கள்

அன்று ஆரம்பித்தது எங்கள் காதல் கதை. காபி ஷாப்கள், மெரினா கடற்கரை, புத்தகக் கடைகள் என சென்னையின் ஒவ்வொரு மூலை முடுக்கிலும் எங்கள் காதல் அரும்பியது.

ஒருமுறை, கபாலிஸ்வரர் கோயில் தெப்பக்குளத்தின் படிகளில் அமர்ந்திருந்தோம். அன்று நிலாவுக்கு சளி பிடித்திருந்தது. நான் அவளுக்காக சூடான இஞ்சி டீ வாங்கிக் கொடுத்தேன். அவள் டீயைக் குடித்துக்கொண்டே, "இந்த டீயை விட நீ என் அருகில் இருப்பதுதான் எனக்குப் பெரிய மருந்து," என்று கூறினாள்.

 அந்தக் கணத்தில், என் இதயத்தில் ஒரு இசை பிறந்தது.

மற்றொரு நாள், புத்தகக் கண்காட்சிக்குச் சென்றிருந்தோம். நான் என் மனம் கவர்ந்த புத்தகங்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.

 திடீரென நிலா ஒரு தமிழ் கவிதைப் புத்தகத்தை எடுத்து, அதில் ஒரு கவிதையை உரக்கப் படிக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் படித்த கவிதை இதுதான்:

"கண்களால் பேசிக் கலக்கும் என் காதல்

 இதயத்தால் என்னைச் சிறை செய்த காதல்"

அவளின் குரல் என் மனதில் ஆழப் பதிந்தது. அவள் கவிதையை முடித்ததும், நான் அவளின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டேன். 

அங்கு கூடியிருந்த பலரும் எங்களைப் பார்த்தாலும், எங்களுக்கு அந்தக் கணம் மட்டுமே உண்மை என்று தோன்றியது.

ஆச்சரியப்படுத்திய தருணம்

ஒரு மாலைப்பொழுது, மெரினா கடற்கரையில் அமர்ந்து சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். "என்னை ஏன் காதலிக்கிறாய்?" என்று அவள் கேட்டாள். 

என் மனம் ஒரு கணம் தடுமாறியது. எப்படிச் சொல்வது? அவளின் மழலைக் குரலாலா? அவள் பேசும் தமிழ் நடையாலா? அவள் அணியும் புடவையாலா? இல்லை, இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி, அவளின் தூய்மையான உள்ளத்திற்காகத்தான் என்று நான் அறிந்திருந்தேன்.

நான் புன்னகைத்துக்கொண்டே, "நீ என் கண்களைப் பார்க்கும் போது, என் உலகமே ஒரு அலாதியான அமைதியில் மூழ்குகிறது. நீ என் அருகில் இருக்கும் போது, காலம் நின்றுவிடுகிறது. உன் சிரிப்பில், என் சோகங்கள் அனைத்தும் மறைந்துவிடுகின்றன. நீ வெறும் காதல் கண்மணி மட்டுமல்ல, நீ என் வாழ்க்கையின் அர்த்தம்," என்று நான் கூறினேன். 

அவளின் கண்களில் நீர் துளிர்க்க, என் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டாள்.

அவள் கைகளில் ஒரு சிறிய மோதிரப் பெட்டியை எடுத்து, "ஆரவ், நீ இல்லாமல் என் வாழ்வு இல்லை. என் நிலவை நீதானே முழுமையாக்குகிறாய்? என்னை மணந்துகொள்வாயா?" என்று கேட்டாள். 

அந்த ஒரு நொடி, என் உலகம் தலைகீழாக மாறியது. என் காதல் கண்மணி, என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியபடி, என் முன்னே மண்டியிட்டது! "ஆமாம், ஆம், ஆம்!" என்று நான் மகிழ்ச்சியில் திளைத்தேன்.

 அவள் எனக்கு மோதிரம் அணிவிக்க, நான் அவளை அணைத்துக் கொண்டேன். மெரினாவின் அலைகள் கூட எங்கள் காதலுக்கு சாட்சியாக ஆர்ப்பரித்தன.

 

சுதந்திர தாகம்- மதிபாலன்

1857ஆம் ஆண்டின் சென்னை காற்று மல்லிகையின் நறுமணத்தையும், புரட்சியின் வெப்பத்தையும் சுமந்து வீசியது. 

நீலச்சாயம் படிந்த விரல்களுடன் பார்வதி, ஆயிரம் சூரியன்களின் ஒளியை தன் கண்களில் ஏந்தியிருந்த கந்தசாமி என்ற கவிஞர், சந்தை கூட்டத்தில் தனது கவிதைகளை உரக்கச் சொல்வதை உன்னிப்பாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். 

வழக்கமாக பக்திப் பாடல்களால் இனிமையாக ஒலிக்கும் அவரது குரல், இப்போது எதிர்ப்பின் முழக்கமாக கர்ஜித்தது.

"நாம் பேசும் ஒவ்வொரு சொல்லும் நமது சுவாசம், விதிக்கப்படும் ஒவ்வொரு வரியும் நமது சுமை!"

அந்த வார்த்தைகள், கூர்மையாகவும் வலிமையாகவும், களைத்த தொழிலாளர்களையும், சிரமப்படும் வணிகர்களையும் ஆழமாகத் தொட்டன. 

சமூகத்தின் விளிம்பில் ஒதுக்கப்பட்ட ஒரு சமூகத்தைச் சேர்ந்த இளம் பெண்ணான பார்வதிக்குள் ஒரு தீப்பொறி பற்றிக் கொண்டது. 

கந்தசாமியின் முந்தைய கவிதைகள், கண்டிப்பான யாப்பு வடிவங்களில் பாடப்பட்டவை, அவற்றின் அழகுக்காகவும், சிவபெருமானின் பக்திக்காகவும் அவளை எப்போதும் கவர்ந்திருந்தன. ஆனால் இந்த புதிய கவிதைகள், உணர்ச்சிகரமானதாகவும் அவசரமானதாகவும், அவர்களின் வாழ்க்கையை அரிக்கும் அநீதியைப் பற்றி நேரடியாகப் பேசின.

கந்தசாமி இனி வெறும் கோயில் பாணனாக மட்டும் இருக்கவில்லை. வெளிநாட்டு ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிரான அதிருப்தியின் முழக்கங்கள் அவரது கவிதைகளில் குரல் பெற்றிருந்தன. 

ஒரு காலத்தில் மறக்கப்பட்ட மன்னர்களின் புனிதமான மண்டபங்களில் எதிரொலித்தவை, இப்போது தூசியான பொது சதுக்கங்களில் கர்ஜித்து, பார்வதி ஒருபோதும் கனவு காணத் துணிந்திராத ஒரு சுதந்திரத்திற்கான ஏக்கத்தை ஊக்கப்படுத்தின.

ஒரு வெயில் நிறைந்த மதிய வேளையில், கந்தசாமியின் குரல் மீண்டும் உயர்ந்தது, இந்த முறை அவர்களின் பழமையான மொழி மீதான தீவிரமான பெருமையுடன் கலந்திருந்தது. "இந்த நிலம் நமக்கே சொந்தம்!" என்று அவர் அறிவித்தார், அவரது வார்த்தைகள் அடக்குமுறை அமைதியை ஒரு வாள் போல வெட்டின. 

கூட்டத்தில் ஒருவித ஆற்றல் அலை பரவியது. ஆண்கள் தங்கள் கைகளை இறுக்கிக் கொண்டனர், பெண்கள் உறுதியான பார்வைகளை பரிமாறிக் கொண்டனர். கவிதையில் விதைக்கப்பட்ட புரட்சியின் விதை, துளிர்விடத் தொடங்கியது.

தனது சாதியின் கடுமையான சுமையின் மத்தியிலும், பார்வதி கந்தசாமியின் வார்த்தைகளில் ஆறுதலையும் வலிமையையும் கண்டாள். அவர் தங்களது நாட்களைத் துரத்தும் கொடூரமான வறுமையின் யதார்த்தத்தை சித்தரிக்கத் தயங்கவில்லை. 

கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் கருவூலங்கள் பெருகியபோது, குடும்பங்கள் பட்டினியால் வாடியதைப் பற்றிய அவரது உருக்கமான வரிகள் அவளுக்கு நினைவிருந்தன. அவளைப் போன்ற வாய்ப்புகளும் கண்ணியமும் மறுக்கப்பட்டவர்களுக்கு, கவிதை ஒரு எதிர்பாராத ஆயுதமாக மாறியது.

பின்னர் பார்வதியின் ஆன்மாவை ஆழமாகத் தொட்ட வரிகள் வந்தன. 

பெண்களைக் கட்டுப்படுத்தும் கடுமையான சமூக நெறிகளை மீறி, கந்தசாமி அறிவித்தார்:

"பயம் இல்லாமல் அரண்மனைக்குள் நுழையுங்கள்!

கட்டுப்பாடு இல்லாத ஒரு யுகத்திற்குள் அடியெடுத்து வையுங்கள்!"

பெண்கள் பெரும்பாலும் பார்க்கப்படாமலும் கேட்கப்படாமலும் இருந்த காலத்தில் சொல்லப்பட்ட இந்த வார்த்தைகள் ஒரு வெளிப்பாடு. அவர்கள் அவளைப் போன்ற பெண்கள் தங்கள் தலையை உயர்த்தி, பாரம்பரியத்தின் விலங்குகளிலிருந்து விடுபட்டு நடக்கும் ஒரு எதிர்காலத்தின் தரிசனத்தை வரைந்தார்கள். 

இரகசியமாக அறிவுக்காகவும் சுதந்திரத்துக்காகவும் ஏங்கிய பார்வதி, ஒரு நம்பிக்கையின் அலையை உணர்ந்தாள்.

கந்தசாமியின் கவிதை பனை ஓலைகளுக்குள் மட்டும் அடைக்கப்படவில்லை. அவர் அடிக்கடி தனது கவிதைகளை வாய்மொழியாகப் பகிர்ந்து கொள்வார், கிராமம் கிராமமாகப் பயணம் செய்வார், அவரது குரல் பிளவுபட்ட சமூகத்தில் ஒற்றுமையின் கலங்கரை விளக்கமாக இருந்தது. 

வெவ்வேறு சாதியினரை அவர் ஒன்றுகூட்டுவார், அவரது கவிதை தற்காலிகமாக அவர்களைப் பிரித்த தடைகளை கரைத்தது. அவரது வார்த்தைகளில், பகிரப்பட்ட துன்பம் செயற்கையான பிரிவினைகளைத் தாண்டியது.

ஒரு மாலை, சூரியன் அடிவானத்தில் மறைந்து, வானத்தை ஆரஞ்சு மற்றும் ஊதா நிறங்களில் வரைந்தபோது, பார்வதி தனது கவிதை வாசிப்புக்குப் பிறகு கந்தசாமியை அணுகினாள். பயம் அவளது உறுதியுடன் போரிட்டது.

"உங்கள் வார்த்தைகள்... அவை எங்களுக்கு வலிமை அளிக்கின்றன, கவிஞர்," என்று அவள் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்.

கந்தசாமியின் கருணையான கண்கள் அவளைச் சந்தித்தன. "மக்களின் சுவாசம் கவிதையின் உயிர்நாடி, தேவி. உங்கள் போராட்டங்களே என் கவிதைகள்."

அவரது அங்கீகாரத்தால் ஊக்கமடைந்த பார்வதி, தனது எண்ணங்களை எளிய, சக்திவாய்ந்த சொற்றொடர்களில் பகிர்ந்து கொள்ளத் தொடங்கினாள். 

அவளது ஆன்மாவின் ஜோதியை அடையாளம் கண்ட கந்தசாமி, அவளை ஊக்குவித்தார். அவரது புரட்சிகரமான கவிதைகளின் உருவகமாக அவளை அவர் கண்டார்.

ஆரம்பத்தில் கவிஞரின் உணர்ச்சிவசப்பட்ட வார்த்தைகளை அலட்சியப்படுத்திய பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள், விரைவில் அவற்றின் சக்திவாய்ந்த ஆற்றலை உணர்ந்தனர். கந்தசாமியின் கூட்டங்கள் பெரிதாக வளர்ந்தன, அவரது கவிதைகள் துணிச்சலாக மாறின. புரட்சியின் கிசுகிசுக்கள் ஒரு கர்ஜனையாக மாறிக் கொண்டிருந்தன.

ஒரு துரதிர்ஷ்டவசமான இரவில், காவல் அதிகாரிகள் கந்தசாமியின் கூட்டத்தில் வந்து இறங்கினர். அவர் அருகில் நின்ற பார்வதி, ஒருவித எதிர்ப்பை உணர்ந்தாள். அவர்கள் கவிஞரை இழுத்துச் சென்றபோது, அவரது கடைசி வார்த்தைகள் அதிர்ச்சியடைந்த அமைதியில் எதிரொலித்தன:

“தமிழ் தமிழ் என்று முழங்கும் என் மூச்சு …

சர்வ சுதந்திரம் வழங்கும் என் பாட்டு “

கந்தசாமியின் வீரக் குரல் அடங்கியது, ஆனால் அவரது கவிதை வாழ்ந்தது. அவரது வார்த்தைகளால் தொட்ட பார்வதி மற்றும் மற்றவர்கள் அவரது கவிதைகளை தங்கள் இதயங்களில் சுமந்தனர். அவர்கள் அவற்றை இரகசியக் கூட்டங்களில் பாடிப் பரவசம் அடைந்தனர்., சுவர்களில் பொறித்தனர்.

மாற்றத்தின் விதைகள் விதைக்கப்பட்டிருந்தன, போராட்டம் முடிவடையவில்லை என்றாலும், ஒரு போராடும் பாணனின் கவிதையால் தூண்டப்பட்ட தமிழ் மக்களின் வீரம், தொடர்ந்து பிரகாசமாக எரிந்தது, ஒரு தேசத்தின் தலைவிதியை வடிவமைக்கும் வார்த்தைகளின் நீடித்த சக்திக்கு ஒரு சான்றாக இருந்தது.

சூழ்ச்சியின் முடிவு-மதிபாலன்

அழகிய மகத நாட்டின் செவ்வையூரில், தனக்கென ஒரு தனி முத்திரையைப் பதித்திருந்தார்கள் தனபாலனும் சிவபாலனும்.

 பெயருக்கு ஏற்றார் போல் தனபாலன் பிடிவாதத்தில் ஒரு விடாக்கண்டன்; சொன்னதைச் செய்து முடிக்கும் கர்வம் அவனிடம் குடிகொண்டிருந்தது. சிவபாலனோ கஞ்சத்தனத்தின் மொத்த உருவம்; ஒரு ஈயைக்கூட யாருக்கும் இரவல் கொடுக்க மாட்டான்.

"நீ பெரியவனா, நான் பெரியவனா?" - ஒருநாள் இருவருக்கும் இடையே எழுந்த இந்த சவால், ஊரையே திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது. மன்னன் விஸ்வமூர்த்தியை யார் ஏமாற்றுகிறார்களோ, அவர்களே பெரியவர் என்று பந்தயம் கட்டிக்கொண்டார்கள்.

 சிவபாலன் ஒரு பளபளக்கும் போலி மரகதக் கல்லை பெரும் விலைக்கு விற்றுக்காட்டுவதாக சூளுரைத்தான். தனபாலனோ சாதாரண மூலிகைச் சாற்றை சர்வ ரோக நிவாரணி என்று சொல்லி மன்னரிடம் நம்ப வைக்கப் போவதாக சபதம் எடுத்தான்.

முதலில் களம் இறங்கியது தனபாலன். தான் தயாரித்த மூலிகைச் சாறுடன் கம்பீரமாக அரசவைக்குள் நுழைந்தான். அவனது பேச்சில் இருந்த நம்பிக்கையும், சாற்றின் மீது அவன் காட்டிய அக்கறையும் அரசரையும் சற்று மயக்கியது.

 ஆனால், விவேகியான விஸ்வ மூர்த்தி அந்தச் சாற்றை உடனே ராஜ வைத்தியரிடம் கொடுத்து பரிசோதிக்கச் சொன்னார். சில நொடிகளில் தனபாலனின் தில்லுமுல்லு அம்பலமானது.

போலி மருந்தை விற்ற குற்றத்திற்காக அவனை சிறையில் அடைக்க உத்தரவிட்டார் மன்னர்.

சில நாட்களுக்குப் பிறகு சிவபாலனின் முறை வந்தது. மின்னும் போலி மரகதக் கல்லுடன் அரசவைக்குள் நுழைந்தான். கல்லின் அழகும், அதன் விலையைப் பற்றிய சிவபாலனின் பேச்சும் எல்லோரையும் கவர்ந்தது.

 ஆனால், மன்னர் விஸ்வ மூர்த்தி எப்போதும் நிதானமான முடிவுகளை எடுப்பவர். அந்த கல்லையும் அரசவைக் கஜானா அதிகாரியிடம் கொடுத்து பரிசோதிக்கச் சொன்னார்.

 சில மணி நேரங்களில் சிவபாலனின் மோசடியும் வெளிச்சத்துக்கு வந்தது. போலி ரத்தினத்தை விற்ற குற்றத்திற்காக அவனும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டான்.

சிறைச்சாலையின் இருண்ட அறையில், தனபாலனும் சிவபாலனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர். தங்களின் பிடிவாதமும், கர்வமும், கஞ்சத்தனமும்தான் இப்போது அவர்களை இந்த நிலைக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கிறது என்பதை உணர்ந்து மனம் நொந்து போயினர்.

 மன்னன் விஸ்வ மூர்த்தியின் நேர்மையும், குடிமக்களின் நலனில் அவர் காட்டிய அக்கறையும் அவர்களை வியக்க வைத்தது. "யாரை ஏமாற்ற நினைத்தோமோ, அவரே நம்மை ஏமாற்றிவிட்டார்!" என்று இருவரும் ஒருசேர முணுமுணுத்தனர். 

அந்த நொடி, அவர்கள் இருவருக்கும் ஒரு புதிய பாடம் புகட்டப்பட்டது - கர்வம் அழிவுக்கும், நேர்மை உயர்வுக்கும் வழிவகுக்கும் என்பதுதான் அந்தப் பாடம்.

பிரபஞ்சத்தின் போர்வை - மதிபாலன்

 அந்த நீலப் போர்வையின் எண்ண அலைகளில், வெறும் பால்வீதிகளும் கோள்களும் மட்டுமல்ல, விசித்திரமான கனவுகளும் மிதந்து கொண்டிருந்தன.

 சில சமயங்களில், எண்ணற்ற ஒளிரும் கண்களைக் கொண்ட ஜெல்லிமீன் போன்ற உயிரினங்கள் பால்வீதிகளுக்கு இடையே நீந்தின. அவை பிரபஞ்சத்தின் ரகசியங்களைப் பாடியபடி சென்றன, அவற்றின் பாடல்கள் தொலைதூரத்தில் இருக்கும் கருந்துளைகளின் எதிரொலிகளாகக் கேட்டன.

ஒரு முறை, அவள் எண்ணத்தில் இருந்து ஒரு நகைச்சுவையான எண்ணம் பிறந்தது. அது ஒரு கோமாளி நட்சத்திரமாக உருவெடுத்தது. அது வானத்தில் சிவப்பு மற்றும் மஞ்சள் நிறங்களில் சுழன்றாடியது.

 அதன் வால் நட்சத்திரம் ஒரு பெரிய சிரிப்பைப் போல வளைந்திருந்தது. மற்ற நட்சத்திரங்கள் அதன் சேட்டைகளைப் பார்த்து ஒளிர்ந்தன. 

சில சமயங்களில், அந்த கோமாளி நட்சத்திரம் தனது ஒளியை மாற்றி வினோதமான நிழல்களை கோள்களின் மீது விழச் செய்தது, அங்குள்ள உயிரினங்களை குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது.

அந்த நீலக்கோளில் இருந்த இரு கால்கள் கொண்ட உயிரினங்களில் சிலர் மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக வளர்ந்தனர். அவர்கள் தங்கள் அறிவால் பிரபஞ்சத்தின் சில புதிர்களை அவிழ்க்கத் தொடங்கினர். 

அவர்கள் விண்வெளிக்கு தங்கள் எண்ணங்களை அனுப்பும் கருவிகளை உருவாக்கினர். சில சமயங்களில், அவர்களின் எண்ணங்கள் அந்த நீலப் போர்வையின் மேற்பரப்பில் மெல்லிய அதிர்வுகளாக எதிரொலித்தன. 

அவள் அந்த ஆர்வமான சிறிய உயிரினங்களைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாள். அவர்களின் தேடல் அவளுக்கு ஒரு இனிமையான இசையைப் போல இருந்தது.

ஆனால், அந்த நீலப் போர்வையின் எண்ணங்களில் இருண்ட பகுதிகளும் இருந்தன. பயம், வெறுப்பு போன்ற எதிர்மறை எண்ணங்கள் கருப்புப் புழுக்களைப் போல சுழன்றன.

 அவை சில சமயங்களில் அடர்ந்த மேகங்களாக திரண்டு பால்வீதிகளுக்கு இடையே பரவின. அந்த மேகங்கள் செல்லும் இடங்களில், குழப்பமும் அழிவும் ஏற்பட்டன.

  சில நட்சத்திரங்கள் தங்கள் ஒளியை இழந்தன, சில கோள்களில் இருந்த வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. அந்த இருண்ட எண்ணங்கள் அவளை ஒரு கணம் வருத்தமுறச் செய்தன, ஆனால் அவை நிலையானவை அல்ல என்பதை அவள் அறிந்திருந்தாள். ஒளி எப்போதும் இருளை வெல்லும்.

ஒரு நாள், அந்த நீலக்கோளில் இருந்த ஒரு பெண் விஞ்ஞானி ஒரு புதிய தத்துவத்தை முன்வைத்தாள். "பிரபஞ்சம் என்பது ஒரு பெரிய மனதின் எண்ணங்களின் வெளிப்பாடு" என்று அவள் சொன்னாள். அவளது சக விஞ்ஞானிகள் அவளைப் பைத்தியக்காரி என்று சிரித்தார்கள். ஆனால், அந்த நீலப் போர்வை மெல்லியதாக புன்னகைத்தாள். அந்தப் பெண் நெருங்கி வந்துவிட்டாள்.

அந்தப் பெண்ணின் எண்ணங்கள் வலிமையானவை. அவள் அன்பையும் கருணையையும் பிரபஞ்சம் முழுவதும் பரப்ப விரும்பினாள்.

 அவளது எண்ணங்கள் ஒளிரும் பட்டாம்பூச்சிகளைப் போல விண்வெளியில் பறந்தன. அவை மற்ற உயிரினங்களின் மனதையும் தொட்டன. மெல்ல மெல்ல, அந்த இருண்ட எண்ணங்களின் வலிமை குறையத் தொடங்கியது. அன்பு ஒரு வலிமையான சக்தி என்பதை அந்த நீலப் போர்வை மீண்டும் ஒருமுறை உணர்ந்தாள்.

இப்போது, அந்த சுருங்கும் நேரம் நெருங்கிய போது, அந்த நீலக்கோளில் இருந்த அந்தப் பெண்மணி அமைதியாக வானத்தைப் பார்த்தாள்.

 அவளுக்குள் ஒரு வினோதமான அமைதி நிலவியது. அவள் பிரபஞ்சத்தின் ரகசியத்தை ஓரளவு உணர்ந்திருந்தாள். அவள் கண்களை மூடினாள். அவளது எண்ணங்கள் அந்த நீலப் போர்வையுடன் கலந்தன.

அந்தப் பிரம்மாண்டமான சங்கமத்தின் போது, ஒரு புதிய எண்ணம் அந்த நீலப் போர்வையின் ஆழத்தில் எழுந்தது - ஒரு நம்பிக்கை.

 இந்த முறை, உருவாகும் பிரபஞ்சம் அன்பும் ஒளியும் நிறைந்ததாக இருக்கும். இருளின் நிழல்கள் மெலிதாக இருக்கும். ஏனென்றால், அவளது எண்ணங்களில் அந்த நீலக்கோளில் வாழ்ந்த அந்தச் சிறிய உயிரினங்களின் அன்பும் ஆர்வமும் கலந்து இருந்தது.

மீண்டும் ஒரு விரிவு தொடங்கியது. புதிய வண்ணமயமான பால்வீதிகள் உருவாகின. வினோதமான ஒளியும் ஒலியும் நிறைந்த புதிய உலகங்கள் தோன்றின.

 கோமாளி நட்சத்திரம் இன்னும் சில சேட்டைகள் செய்தது. ஆனால், இந்த முறை, அந்த இருண்ட மேகங்கள் மிகவும் அரிதாகவே தோன்றின.

 பிரபஞ்சம் ஒரு புதிய பாடலைப் பாடத் தொடங்கியது - அன்பு, கருணை மற்றும் அறிவின் பாடல். அந்த நீலப் போர்வை புன்னகைத்தாள். அவளது எண்ணங்கள் எல்லையற்றவை, முடிவில்லாதவை, எப்போதும் புதிதானவை.