இருண்ட குகையின் ஆழத்தில், அனல் தெறிக்கும் நெருப்பின் ஒளியில், இளவரசன் வீரவர்மன் அமர்ந்திருந்தான். அவனுடைய கண்கள் தீயின் நாக்குகளைப் போலப் பளபளத்தன. ஒரு காலத்தில் அவன் கையில் தவழ்ந்த செங்கோல், இன்று குகையின் குளிர்தரையில் கிடந்தது.
அவனுடைய தந்தை, அரசர் சிம்மவர்மன், சூழ்ச்சியால் வீழ்த்தப்பட்டார். துரோகிகள், வீரவர்மனை ஒரு எறும்பு போல் நசுக்க முயன்றனர். "அவன் ஒரு இளைஞன், எளிதில் பணிய வைக்கலாம்" என்று அவர்கள் கிசுகிசுத்தனர். "அவன் குரல் அடங்கிவிடும், அவன் மறைந்து போவான்" என்று அவர்கள் திட்டமிட்டனர்
ஆனால், அவர்கள் தவறாகக் கணித்துவிட்டனர். குகையின் தனிமை அவனைக் காயப்படுத்தவில்லை. மாறாக, அது அவனுக்கு வலிமை தந்தது. ஒவ்வொரு இரவும், அவன் முன்னோர்களின் கதைகளைக் கேட்டான். அவர்கள் போர்களில் பெற்ற வெற்றிகளையும், அவர்கள் சந்தித்த துரோகங்களையும், அவர்கள் கற்றுக்கொண்ட ஞானத்தையும் அவன் மனதில் பதிய வைத்தான்.
ஒவ்வொரு பகலும், அவன் குகையைச் சுற்றியிருந்த காடுகளில் பயிற்சி செய்தான். வாளின் கூர்மையை, அம்பின் வேகத்தை, மனதின் உறுதியை அவன் கற்றுக் கொண்டான்.
பல மாதங்கள் கழிந்தன. வீரவர்மன் மாறினான். அவன் ஒரு இளைஞன் அல்ல, ஒரு போர்வீரன். அவன் உடல் பாறையைப் போல் உறுதியானது, அவனுடைய கண்கள் மின்னலைப் போல் கூர்மையானது. அவன் மனதில் ஒரு திட்டம் இருந்தது. துரோகிகளை வீழ்த்தி, சிம்மாசனத்தை மீண்டும் கைப்பற்ற வேண்டும்.
ஒரு இருண்ட இரவில், அவன் குகையிலிருந்து வெளியேறினான். அவனுடைய ஆதரவாளர்கள், நிழல்களைப் போல அவனைப் பின்தொடர்ந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் சிம்மவர்மனுக்கு விசுவாசமானவர்கள், துரோகிகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். அவர்கள் வீரவர்மனின் வலிமையையும் உறுதியையும் பார்த்தார்கள், அவர்கள் அவனோடு போரிடத் தயாராக இருந்தார்கள்.
வீரவர்மன் நகரத்திற்குள் நுழைந்தான். துரோகிகளின் வீரர்கள் அவனை நசுக்கிவிட முயன்றனர். ஆனால், அவர்கள் அவன் முன் சிறு துரும்பை போல் போல் உணர்ந்தார்கள்.
வீரவர்மனின் வாள் மின்னலைப் போல் வெட்டியது, அவனுடைய குரல் இடியைப் போல் கர்ஜித்தது. அவனுடைய வீரர்கள் புயலைப் போல் போரிட்டனர்.
துரோகிகள் பயந்து நடுங்கினர். அவர்கள் வீரவர்மனை ஒரு எறும்பு என்று நினைத்தார்கள், ஆனால் அவன் ஒரு யானையாக மாறினான். அவர்களுடைய சூழ்ச்சிகள், அவர்களுடைய கிசுகிசுக்கள், அவர்களுடைய திட்டங்கள் அனைத்தும் பயனற்றுப் போயின. அவர்கள் அமைதியாக நின்றனர்,
குழப்பத்துடன், சக்தியற்றவர்களாக.
அவர்கள் எத்தனையோ சதித்திட்டங்கள் தீட்டியும், பல துரோகச் செயல்களை புரிந்தும் வீர வர்மன் வெற்றிவாகை சூடினான்.
அடைந்து கிடந்த சிங்கம் அரியணை ஏறியது போல வீரவர்மன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்தான். அவனுடைய வெற்றி நாட்டு மக்களை, பெருமிதம் அடையச் செய்தது.
அவர்கள் மன்னர் வாழ்க என்று விண்ணதிர கோஷமிட்டனர்.
வீர வர்மனின் கண்கள் மக்களை நோக்கின. அவர்களுக்கு நீதியுடன் கூடிய வளமான வாழ்வை வழங்குவதாக அவன் உறுதி கொண்டான்.
அவன் ஒரு மன்னனாக மாறினான், ஆனால் அவன் ஒருபோதும் மறக்கவில்லை. குகையின் இருள், போரின் வலி, துரோகத்தின் வேதனை இவை அனைத்தும் அவனை வலிமையாக்கியது.
புழுவென அவனை நினைத்த எதிரிகளை புழுதி பறக்க போரில் வென்ற அவனது சிம்மக்கொடி பட்டொளி வீசி பறக்கத் தொடங்கியது!
