பரந்த வாழ்வின் பின்னணியில், ப்ரித்வி என்ற ஒரு காலத்தில் ஒளிர்ந்த கோளம் அமைந்திருந்தது - இயற்கையின் இதயத் துடிப்போடு இசைந்து உயிரால் நிறைந்தது.
நதிகள் காற்றின் மெல்லிய இசைக்குத் தோள் கொடுத்தன, மலைகள் அடர்ந்த வனங்களுக்கு ஞானத்தின் இரகசியங்களைப் பகர்ந்தன, பூமித்தாய் தன் மடியிலே குழந்தையைத் தாங்குவது போல, தன் மக்களின் கனவுகளைப் போற்றி வளர்த்தது.
ஆனால், காலச்சக்கரம் சுழன்றோடியபோது, ப்ரித்வியின் குரல் மெல்ல மெல்ல ஓய்ந்தது. விண்ணை முட்டும் நகரங்கள் எழுந்தன, பசுமை போர்த்திய நிலப்பரப்பை விழுங்கின. ஒரு காலத்தில் ஆர்ப்பரித்த நதிகள், இப்போது தங்கள் முந்தைய பெருமையின் மௌனமான எதிரொலிகளாகச் சுருங்கின.
நட்சத்திரங்கள் இன்னும் ப்ரித்வியின் மீது ஒளிர்ந்தன, ஆனால் அவற்றின் கிசுகிசுக்கள் பேராசை, தொழிற்சாலைகளின் இரைச்சல் மற்றும் அவசரமான காலடிச் சத்தத்தில் தொலைந்து போயின.
பூமி செழிப்பாக வாழவில்லை - அது வெறுமனே தாக்குப் பிடித்தது.
இந்த அமைதியின் ஆழத்தில், ஒரு கொடிய நிழல் படிந்திருந்தது - "வனவதா" என்று அழைக்கப்பட்ட ஒரு பழங்கால சாபம், ப்ரித்வியின் உயிரோட்டமான காடுகளைத் தாக்கத் தொடங்கியது.
பசுமையான மரங்கள் காய்ந்து கருகின, பறவைகளின் கீதம் மௌனமானது, விலங்குகள் தங்களின் புகலிடத்தை இழந்து தவித்தன. வனவதாவின் மூச்சில் விஷம் கலந்திருந்தது, பூமியின் அமைதியான நாடித் துடிப்பை அது மேலும் பலவீனப்படுத்தியது.
இந்தக் குழப்பத்தின் மத்தியில், ஒரு சிறிய கிராமத்தில் தேவசுதா என்ற வயதான கதைசொல்லி வாழ்ந்தார். ப்ரித்வியின் தொன்மையான நினைவுகளை அவர் தனது மூதாதையர்களிடமிருந்து மரபுரிமையாகப் பெற்றிருந்தார். அவர்கள் பூமியின் நாடித் துடிப்பைக் கேட்டு, அதன் கதைகளைப் பாடி வந்தார்.
தேவசுதா, நிலமெங்கும் பரவும் இந்த அமைதி வெறுமனே ஒலியின்மை அல்ல, அது புரிந்துகொள்ளுதலின் இழப்பு மட்டுமல்ல, ப்ரித்வியின் ஆன்மாவையே அரிக்கும் வனவதாவின் கொடிய விஷம் என்பதை அறிந்திருந்தார்.
அவரது கனவுகளில், காய்ந்துபோன காடுகளின் ஓலமும், மௌனமான நதிகளின் அழுகையும் எதிரொலித்தன.
ஒரு நாள், தேவசுதா தனது பயணத்தைத் தொடங்கினார். அவசரமான நகரங்களின் நெரிசலான தெருக்களில் அவர் நடந்து சென்றார், அங்கு வேகமான வாழ்க்கையில் மூழ்கியிருந்தவர்கள் தங்கள் காலடியில் உள்ள கிசுகிசுக்களைக் கேட்க ஒருபோதும் நின்றதில்லை.
தொழிற்சாலைகளின் புகைக்கு மத்தியில் இருண்டிருந்த ஒரு கானகத்தை அவர் அடைந்தார் - வனவதாவின் முதல் பலி.
அங்கு அவர் ஒரு இளைஞனைச் சந்தித்தார் - மாதவன், ஒரு ஆர்வமுள்ள தாவரவியல் மாணவன், காடுகளின் மெதுவான மரணத்தைக் கண்டு மனம் உடைந்து போயிருந்தான். வனவதாவின் கருப்புப் புள்ளிகள் மரங்களின் மீது படர்ந்திருப்பதை அவன் பயத்துடன் கவனித்தான்.
தேவசுதா மாதவனுக்கு ப்ரித்வியின் கதைகளைச் சொன்னார், ஒவ்வொரு மரத்திலும், ஒவ்வொரு நதியிலும் உறங்கும் தொன்மையான சக்தியைப் பற்றி விளக்கினார். பூமியை வெல்ல வேண்டிய எதிரியாக அல்ல, மதிக்கப்பட வேண்டிய தோழியாகப் பார்க்கும்படி அவனுக்கு அறிவுரை கூறினார்.
வனவதாவின் சாபத்தை முறியடிக்க, ப்ரித்வியின் ஆன்மாவை மீண்டும் எழுப்ப வேண்டும் என்று அவர் நம்பினார். மாதவன் அவளது வார்த்தைகளில் ஒரு நம்பிக்கைக் கீற்றைக் கண்டான், வனவதாவின் மர்மத்தை உடைக்க உறுதியேற்றான்.
அவர்கள் இருவரும் இணைந்து பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்கள். ஒரு பெரிய நகரத்தில், அவர்கள் லீலா என்ற ஒரு கவிஞரைச் சந்தித்தார்கள், அவளுடைய கவிதைகள் நகரத்தின் இரைச்சலையும், கான்கிரீட் காடுகளையும் மட்டுமே பாடின.
இயற்கையின் மெல்லிய ஓசைகளை அவள் மறந்துவிட்டாள். தேவசுதா அவளுக்கு நதிகளின் பண்டைய பாடல்களை நினைவுபடுத்தினார், காற்றின் மெல்லிய இசையை உணரச் செய்தார். லீலாவின் பேனா மீண்டும் உயிர்பெற்றது, அவள் வனவதாவின் நிழலையும், ப்ரித்வியின் அழியாத அழகையும் பற்றி உருக்கமான கவிதைகளை எழுதத் தொடங்கினாள்.
அவளது கவிதைகள் சாபத்தின் வலிமையையும், அதை எதிர்த்துப் போராட வேண்டியதன் அவசியத்தையும் உணர்த்தின.
பின்னர் அவர்கள் ஒரு கிராமத்தை அடைந்தார்கள், அங்கு ரௌத்திரன் என்ற ஒரு பிடிவாதமான விவசாயி, அதிக விளைச்சலுக்காக நிலத்தை வதைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது வயல்களில் வனவதாவின் அறிகுறிகள் மெதுவாகப் பரவத் தொடங்கியிருந்தன.
தேவசுதா அவனுக்கு பூமியின் பொறுமையான அன்பைப் பற்றி, விதைகள் முளைக்கும் புனிதமான தருணத்தைப் பற்றிப் பேசினார். ரௌத்திரன் தனது முரட்டுத்தனமான முறைகளை மாற்றிக்கொள்ளத் தொடங்கினான், பூமியை மரியாதையுடனும் அக்கறையுடனும் நடத்த ஆரம்பித்தான்.
அவன் நிலத்தில் பாரம்பரிய விதைகள் முளைக்கத் தொடங்கின, வனவதாவின் பிடியில் இருந்து மெல்ல விடுபட்டன.
இறுதியில், அவர்கள் ஒரு ஓவியரைச் சந்தித்தார்கள் - அஞ்சலி, நகரத்தின் சாம்பல் நிறத்தையும், இயந்திரங்களின் உயிரற்ற வடிவங்களையும் மட்டுமே வரைந்துகொண்டிருந்தாள். அவளுடைய ஓவியங்களில் வனவதாவின் இருண்ட நிழல் படிந்திருந்தது.
தேவசுதா அவளுக்கு சூரிய அஸ்தமனத்தின் பொன்னிறத்தையும், பூக்களின் மெல்லிய வண்ணங்களையும், வனவதா விழுங்கிய பசுமையின் ஏக்கத்தையும் விவரித்தார்.
அஞ்சலியின் தூரிகை புதிய வண்ணங்களைத் தீண்டியது, அவள் ப்ரித்வியின் அழகையும், வனவதாவின் அச்சுறுத்தலையும் தனது ஓவியங்களில் உயிர்ப்பித்தாள். அவளது கலை, சாபத்தின் கோர முகத்தை உலகுக்குக் காட்டியது.
இந்த ஒவ்வொரு சந்திப்பிலும், ப்ரித்வியின் அமைதியான நாடித் துடிப்பு மீண்டும் ஒரு சிறிய குரலைக் கண்டறிந்தது. கவிஞரின் வரிகளில் நதிகளின் முணுமுணுப்பு வனவதாவின் மௌனத்தை உடைத்தது, விவசாயியின் கைகளில் பூமி செழித்தது வனவதாவின் மலட்டுத்தன்மையை எதிர்த்தது, ஓவியரின் தூரிகையில் காடுகள் துளிர்த்து வனவதாவின் காய்ந்த கரங்களுக்கு மறுப்பு தெரிவித்தது.
மாணவனின் ஆய்வில் பண்டைய ஞானம் மலர்ந்தது. வனவதாவின் அறியாமையை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது.
உலகம் வேகமாக முன்னேறியபோது, ப்ரித்வி அதை நிறுத்தும்படி கோரவில்லை. அவள் தன் மக்கள் கேட்க வேண்டும் என்று மட்டுமே கேட்டாள் - வனவதாவின் கொடூரத்தால் எழுந்த மௌன ஓலத்தையும், அதை மீட்கும் கீதத்தையும். தேவசுதாவும் அவளது புதிய தோழர்களும் அந்த அமைதியான அழைப்பை உரக்கச் சொல்லத் தொடங்கினர்.
கவிதைகள், விதைகள், ஓவியங்கள் மற்றும் அறிவின் மூலம் இது நடந்தது.
வனவதாவின் நிழல் மெல்ல விலகத் தொடங்கியது, ப்ரித்வியின் மெல்லிய, ஆனால் உறுதியான பாடல் மீண்டும் ஒலிக்கத் தொடங்கியது. அது ஒரு சாபத்திற்கு எதிரான நம்பிக்கையின் கீதமாக மலர்ந்தது!
(குரல் கொஞ்சம் அதிகாரத்தோட, ஆச்சரியத்தோட ஆரம்பிக்குது)
