குயிலே!கவிக்குயிலே!- மதிபாலன்

நிழல் பரப்பிய மரங்கள் சூழ்ந்த அழகிய சோலை. காலைப் பொழுதின் மெல்லிய சூரியக்கதிர்கள் இலைகளின் வழியே பட்டுச் சோலையை ஒளிமயமாக்கிக் கொண்டிருந்தன.

 பல்வேறு பறவைகளின் இனிய ஒலிகளால் சோலை நிறைந்து ரம்யமாக  இருந்தது.

அங்குள்ள ஒரு மரத்தின் கிளையில் குயில் ஒன்று அமர்ந்து தன்னுடைய இனிமையான குரலில் கூவிக் கொண்டிருந்தது. அதன் குரல் சோலையின் அமைதியான சூழலில்  , ஒரு இனிமையான இசையை உருவாக்கியது.

 அந்தக் குயிலின் குரல் கேட்ட அனைவருக்கும் மனதிற்கு அமைதியையும் மகிழ்ச்சியையும் தந்தது.

அப்போது அந்த மரத்தின் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொரு மரத்தின் கிளையில் மைனா ஒன்று வந்து அமர்ந்தது. 

குயிலின் இனிமையான குரலைக் கேட்டதும் மைனா வியந்து போனது. "என்ன இனிமையான குரல்! நீ எவ்வளவு அழகாகப் பாடுகிறாய்!" என்று குயிலைப் பாராட்டிவிட்டுப் பறந்து சென்றது.

குயிலின் பாட்டைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு கழுதை, மரத்தின் அடியில் நின்று அண்ணாந்து பார்த்தது. "என்ன இருந்தாலும், என்னைப் போல உன்னால் பாட முடியாது" என்று குயிலைப் பார்த்துச் சொல்லிவிட்டு, தன்னுடைய கரடுமுரடான குரலில் கத்த ஆரம்பித்தது.

அந்தப் பக்கம் தூங்கிக் கொண்டிருந்த ஓநாய் ஒன்று குயிலின் குரல் கேட்டு எரிச்சலடைந்து எழுந்தது. கோபத்துடன் குயிலைப் பார்த்து, "என் தூக்கத்தைக் கெடுக்காதே! வாயை மூடு!" என்று உறுமியது.

ஆனால் குயில் அதைப் பற்றியெல்லாம் கவலைப்படாமல், தன்னுடைய இனிமையான குரலில் பாடிக்கொண்டே இருந்தது. குயிலின் பாடல் சோலை முழுவதும் எதிரொலித்தது.

குயிலின் பாடலைக் கேட்டவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியும், எரிச்சலடைந்தவர்களுக்கு அதிருப்தியும் ஏற்பட்டது. ஆனால் குயில் அதைப் பற்றியெல்லாம் கவலைப்படாமல், தன்னுடைய வேலையைச் செய்து கொண்டிருந்தது.