இல்யூஷன்ஸ் - மதிபாலன்

கார்த்திக் தனது லேப்டாப்பை மூடினான். இரவு பதினொரு மணி. அவன் ஒரு இளம் சாஃப்ட்வேர் பொறியாளர். சென்னையில் ஒரு பிரபலமான டெக் நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு வயது இருபத்தைந்து. தனியாக ஒரு ஸ்டுடியோ அபார்ட்மெண்டில் வசித்து வந்தான். அவனது வாழ்க்கை எளிமையானது. ஆபீஸ், ஜிம்மில் வொர்க்அவுட், தனியாக நேரம் செலவழித்தல். அவனுக்கு எதையும் அதிகம் எதிர்பார்க்கும் பழக்கம் இல்லை. "வருவது வரட்டும், போவது போகட்டும்" என்று நினைப்பவன்.

ஆனால், அன்றிரவு, அவனது வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய மாற்றம் ஏற்பட இருந்தது.

அவன் தனது அறையில் இருந்தபோது, திடீரென லேப்டாப் திரை மங்கலாக மாறியது. ஒரு வெளிர் பச்சை நிற டெக்ஸ்ட் தோன்றியது. 

**"உன்னைப் பின்தொடர்கிறேன்... உன்னை நான் தெரிந்து கொள்வேன்..."**

கார்த்திக் திடுக்கிட்டான். அவன் லேப்டாபை மூடினான். மீண்டும் திறந்தான். அந்த டெக்ஸ்ட் மறைந்திருந்தது. அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். அறை முழுவதும் அமைதி. ஆனால், அவனுக்கு ஒரு பயங்கரமான உணர்வு. யாரோ அவனைப் பார்ப்பது போலிருந்தது.

அடுத்த நாள், ஆபீஸில் இருந்தபோது, அவனது ஃபோன் ஒரு அறியாத நம்பரிலிருந்து வந்த அழைப்பைப் பெற்றது. அழைப்பை ஏற்றதும், மறுபுறம் யாரும் பேசவில்லை. ஆனால், ஒரு மெல்லிய சிரிப்பு மட்டும் கேட்டது. கார்த்திக் அந்த அழைப்பை கட் செய்தான். அவனுக்கு மனம் குழம்பியது.

அன்று இரவு, அவன் தனது அபார்ட்மெண்டுக்கு திரும்பியபோது, அவனது கதவு சிறிது திறந்து இருந்தது. அவன் உள்ளே நுழைந்தான். எல்லாம் சரியாக இருந்தது. ஆனால், அவனது டேபிளில் ஒரு காகிதம் இருந்தது. அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:

**"நான் உன்னைப் பார்க்கிறேன்... நீ தப்ப முடியாது."**

கார்த்திக் பயந்து போனான். அவன் போலீஸுக்கு புகார் செய்ய நினைத்தான். ஆனால், என்ன சொல்வது? ஒரு காகிதம்? ஒரு அறியாத அழைப்பு? அவனுக்கு எதுவும் புரியவில்லை.

அடுத்த சில நாட்கள், அவனது வாழ்க்கை ஒரு பயங்கரமான கனவாக மாறியது. அவன் எங்கு சென்றாலும், யாரோ அவனைப் பின்தொடர்வது போலிருந்தது. அவனது ஃபோனில் அறியாத நம்பர்களிலிருந்து அழைப்புகள் வந்தன. அவனது லேப்டாபில் அதே பச்சை நிற டெக்ஸ்ட் தோன்றியது. அவன் தனது அறையில் இருந்தபோது, சில சமயங்களில் கதவு திறந்து மூடும் சத்தம் கேட்டது. ஆனால், யாரும் அங்கே இருக்கவில்லை.

கார்த்திக் தனது நண்பர் அரவிந்தை அழைத்தான். அவனுக்கு நம்பிக்கையான நண்பர். அரவிந்த் அவனுடன் வந்தான். இருவரும் அந்த அபார்ட்மெண்டில் இரவைக் கழித்தார்கள். ஆனால், அன்றிரவு எந்த சம்பவமும் நடக்கவில்லை. அரவிந்த் கார்த்திகைப் பார்த்து, "நீ ஸ்ட்ரெஸில் இருக்கிறாய்.   ஓய்வு எடுத்துக்கொள்" என்று சொன்னான்.

அரவிந்த் சென்ற பிறகு, கார்த்திக் தனது வாழ்க்கையைப் பற்றி சிந்திக்கத் தொடங்கினான். அவன் எதையும் அதிகம் எதிர்பார்க்காதவன். ஆனால், இப்போது, அவனுக்கு ஒரு பயங்கரமான எதிர்பார்ப்பு உருவாகியிருந்தது. யாரோ அவனைத் துன்புறுத்துகிறார்கள் என்று எண்ணினான். அவன் தனது மனதை அமைதிப்படுத்த முயன்றான். "வருவது வரட்டும், போவது போகட்டும்" என்று மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டான்.

ஒரு நாள், அவன் தனது அபார்ட்மெண்டில் இருந்தபோது, திடீரென மின்சாரம் போய்விட்டது. அறை முழுவதும் இருள். அவன் தனது ஃபோனைப் பயன்படுத்தி ஒளியை ஏற்றினான். அப்போது, அவனது கண்ணாடியில் ஒரு நிழல் தெரிந்தது. அவன் திரும்பிப் பார்த்தான். யாரும் இல்லை. ஆனால், கண்ணாடியில் அந்த நிழல் இன்னும் தெரிந்தது. அது மெதுவாக அவனை நோக்கி நகர்ந்து வந்தது.

கார்த்திக் பயந்து போனான். அவன் கதவைத் திறந்து வெளியே ஓடினான். அவன் தெருவில் நின்று கொண்டிருந்தபோது, அவனது ஃபோன் ஒலித்தது. அது அரவிந்தின் அழைப்பு. அவன் அழைப்பை ஏற்றான். அரவிந்த் கூறினான், "கார்த்திக், நீ பாதுகாப்பாக இருக்கிறாயா? நான் உன்னைப் பார்க்க வருகிறேன்."

கார்த்திக் தனது மனதை அமைதிப்படுத்த முயன்றான். அவன் தனது அபார்ட்மெண்டுக்கு திரும்பினான். மின்சாரம் திரும்பி வந்திருந்தது. எல்லாம் சரியாக இருந்தது. அவன் தனது லேப்டாபைத் திறந்தான். அந்த பச்சை நிற டெக்ஸ்ட் தோன்றவில்லை. அவன் தனது கதவைப் பூட்டினான். அவனுக்கு ஒரு புதிய உணர்வு ஏற்பட்டது. அவன் எதையும் எதிர்பார்க்கப் போவதில்லை. வருவது வரட்டும், போவது போகட்டும் என்று முடிவு செய்தான்.

அன்றிரவு, அவன் நிம்மதியாக தூங்கினான். அவனது மனம் அமைதியாக இருந்தது. எந்த பயமும் இல்லை. எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லை.