அந்த நீலப் போர்வையின் எண்ண அலைகளில், வெறும் பால்வீதிகளும் கோள்களும் மட்டுமல்ல, விசித்திரமான கனவுகளும் மிதந்து கொண்டிருந்தன.
சில சமயங்களில், எண்ணற்ற ஒளிரும் கண்களைக் கொண்ட ஜெல்லிமீன் போன்ற உயிரினங்கள் பால்வீதிகளுக்கு இடையே நீந்தின. அவை பிரபஞ்சத்தின் ரகசியங்களைப் பாடியபடி சென்றன, அவற்றின் பாடல்கள் தொலைதூரத்தில் இருக்கும் கருந்துளைகளின் எதிரொலிகளாகக் கேட்டன.
ஒரு முறை, அவள் எண்ணத்தில் இருந்து ஒரு நகைச்சுவையான எண்ணம் பிறந்தது. அது ஒரு கோமாளி நட்சத்திரமாக உருவெடுத்தது. அது வானத்தில் சிவப்பு மற்றும் மஞ்சள் நிறங்களில் சுழன்றாடியது.
அதன் வால் நட்சத்திரம் ஒரு பெரிய சிரிப்பைப் போல வளைந்திருந்தது. மற்ற நட்சத்திரங்கள் அதன் சேட்டைகளைப் பார்த்து ஒளிர்ந்தன.
சில சமயங்களில், அந்த கோமாளி நட்சத்திரம் தனது ஒளியை மாற்றி வினோதமான நிழல்களை கோள்களின் மீது விழச் செய்தது, அங்குள்ள உயிரினங்களை குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது.
அந்த நீலக்கோளில் இருந்த இரு கால்கள் கொண்ட உயிரினங்களில் சிலர் மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக வளர்ந்தனர். அவர்கள் தங்கள் அறிவால் பிரபஞ்சத்தின் சில புதிர்களை அவிழ்க்கத் தொடங்கினர்.
அவர்கள் விண்வெளிக்கு தங்கள் எண்ணங்களை அனுப்பும் கருவிகளை உருவாக்கினர். சில சமயங்களில், அவர்களின் எண்ணங்கள் அந்த நீலப் போர்வையின் மேற்பரப்பில் மெல்லிய அதிர்வுகளாக எதிரொலித்தன.
அவள் அந்த ஆர்வமான சிறிய உயிரினங்களைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாள். அவர்களின் தேடல் அவளுக்கு ஒரு இனிமையான இசையைப் போல இருந்தது.
ஆனால், அந்த நீலப் போர்வையின் எண்ணங்களில் இருண்ட பகுதிகளும் இருந்தன. பயம், வெறுப்பு போன்ற எதிர்மறை எண்ணங்கள் கருப்புப் புழுக்களைப் போல சுழன்றன.
அவை சில சமயங்களில் அடர்ந்த மேகங்களாக திரண்டு பால்வீதிகளுக்கு இடையே பரவின. அந்த மேகங்கள் செல்லும் இடங்களில், குழப்பமும் அழிவும் ஏற்பட்டன.
சில நட்சத்திரங்கள் தங்கள் ஒளியை இழந்தன, சில கோள்களில் இருந்த வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. அந்த இருண்ட எண்ணங்கள் அவளை ஒரு கணம் வருத்தமுறச் செய்தன, ஆனால் அவை நிலையானவை அல்ல என்பதை அவள் அறிந்திருந்தாள். ஒளி எப்போதும் இருளை வெல்லும்.
ஒரு நாள், அந்த நீலக்கோளில் இருந்த ஒரு பெண் விஞ்ஞானி ஒரு புதிய தத்துவத்தை முன்வைத்தாள். "பிரபஞ்சம் என்பது ஒரு பெரிய மனதின் எண்ணங்களின் வெளிப்பாடு" என்று அவள் சொன்னாள். அவளது சக விஞ்ஞானிகள் அவளைப் பைத்தியக்காரி என்று சிரித்தார்கள். ஆனால், அந்த நீலப் போர்வை மெல்லியதாக புன்னகைத்தாள். அந்தப் பெண் நெருங்கி வந்துவிட்டாள்.
அந்தப் பெண்ணின் எண்ணங்கள் வலிமையானவை. அவள் அன்பையும் கருணையையும் பிரபஞ்சம் முழுவதும் பரப்ப விரும்பினாள்.
அவளது எண்ணங்கள் ஒளிரும் பட்டாம்பூச்சிகளைப் போல விண்வெளியில் பறந்தன. அவை மற்ற உயிரினங்களின் மனதையும் தொட்டன. மெல்ல மெல்ல, அந்த இருண்ட எண்ணங்களின் வலிமை குறையத் தொடங்கியது. அன்பு ஒரு வலிமையான சக்தி என்பதை அந்த நீலப் போர்வை மீண்டும் ஒருமுறை உணர்ந்தாள்.
இப்போது, அந்த சுருங்கும் நேரம் நெருங்கிய போது, அந்த நீலக்கோளில் இருந்த அந்தப் பெண்மணி அமைதியாக வானத்தைப் பார்த்தாள்.
அவளுக்குள் ஒரு வினோதமான அமைதி நிலவியது. அவள் பிரபஞ்சத்தின் ரகசியத்தை ஓரளவு உணர்ந்திருந்தாள். அவள் கண்களை மூடினாள். அவளது எண்ணங்கள் அந்த நீலப் போர்வையுடன் கலந்தன.
அந்தப் பிரம்மாண்டமான சங்கமத்தின் போது, ஒரு புதிய எண்ணம் அந்த நீலப் போர்வையின் ஆழத்தில் எழுந்தது - ஒரு நம்பிக்கை.
இந்த முறை, உருவாகும் பிரபஞ்சம் அன்பும் ஒளியும் நிறைந்ததாக இருக்கும். இருளின் நிழல்கள் மெலிதாக இருக்கும். ஏனென்றால், அவளது எண்ணங்களில் அந்த நீலக்கோளில் வாழ்ந்த அந்தச் சிறிய உயிரினங்களின் அன்பும் ஆர்வமும் கலந்து இருந்தது.
மீண்டும் ஒரு விரிவு தொடங்கியது. புதிய வண்ணமயமான பால்வீதிகள் உருவாகின. வினோதமான ஒளியும் ஒலியும் நிறைந்த புதிய உலகங்கள் தோன்றின.
கோமாளி நட்சத்திரம் இன்னும் சில சேட்டைகள் செய்தது. ஆனால், இந்த முறை, அந்த இருண்ட மேகங்கள் மிகவும் அரிதாகவே தோன்றின.
பிரபஞ்சம் ஒரு புதிய பாடலைப் பாடத் தொடங்கியது - அன்பு, கருணை மற்றும் அறிவின் பாடல். அந்த நீலப் போர்வை புன்னகைத்தாள். அவளது எண்ணங்கள் எல்லையற்றவை, முடிவில்லாதவை, எப்போதும் புதிதானவை.
