அன்று அவளை முதல் முறை சந்தித்தபோது, என் உலகமே ஒரு நொடி ஸ்தம்பித்துவிட்டது. சூரியன் கிழக்கிலிருந்து மேற்கில் நகராமல், கடிகார முட்கள் நகர மறுத்து,
காற்று கூட என் கன்னத்தில் மெதுவாகத் தட்டி, "இவள்தானோ உன் தேவதை?" என்று கேட்டது.
முதல் சந்திப்பின் மாயாஜாலம்
அது ஒரு மழைக்காலம். சென்னையின் அடையாறு பாலம், எப்போதும் போல் வாகன நெரிசலில் திணறிக் கொண்டிருந்தது. நான் என் பைக்கில் சிக்னலுக்காகக் காத்திருந்தேன்.
அப்பொழுதுதான் அவளைப் பார்த்தேன். எதிர்ப்புறம், குடை பிடித்தபடி, ஒரு சிறுமிக்கு சாக்லேட் வாங்கிக் கொடுத்தபடி, அவளின் இதழ்களில் மெல்லிய புன்னகை.
அந்த ஒரு நொடி, என் வாழ்க்கையின் அத்தனை வண்ணங்களையும் அவளிடம் கண்டேன். நீலப் புடவையில், மின்னும் கண்களுடன், அவள் ஒரு ஓவியம் போல் நின்றாள்.
சிக்னல் விழுந்தது. பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்ய என் மனம் மறுத்தது. அவளைத் தாண்டிச் செல்ல என் கால்கள் நகர மறுத்தன.
அப்பொழுதுதான் ஒரு அதிர்ச்சி. அவளின் கையில் இருந்த சாக்லேட் பை தவறி கீழே விழ, காற்றுடன் கலந்த மழைத்துளிகள் அவளை நனைக்க ஆரம்பித்தன.
ஒரு நொடி கூட யோசிக்காமல், என் பைக்கை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, அவளை நோக்கி ஓடினேன்.
" எக்ஸ்க்யூஸ் மீ " என்று நான் அவளின் அருகில் குனிந்து சாக்லேட் பையை எடுக்க, அவள் நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தாள். அந்தக் கண்கள்... அவை இருட்டில் ஒளிரும் நட்சத்திரங்கள் போல் இருந்தன.
ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன், " தேங்க்யூ," என்றாள். அந்த ஒரு வார்த்தை, என் செவிகளில் தேனாகப் பாய்ந்தது. என் நெஞ்சில் ஒரு பட்டாம்பூச்சி கூட்டம் சிறகடித்துப் பறந்தது.
"என் பெயர் ஆரவ்," என்று அவசரமாகச் சொல்ல, "நான் நிலா," என்று வெட்கத்துடன் பதிலளித்தாள். நிலா... ஆம், அன்று முதல் என் வானில் தோன்றிய புது நிலா!
காதலின் சின்னஞ்சிறு தருணங்கள்
அன்று ஆரம்பித்தது எங்கள் காதல் கதை. காபி ஷாப்கள், மெரினா கடற்கரை, புத்தகக் கடைகள் என சென்னையின் ஒவ்வொரு மூலை முடுக்கிலும் எங்கள் காதல் அரும்பியது.
ஒருமுறை, கபாலிஸ்வரர் கோயில் தெப்பக்குளத்தின் படிகளில் அமர்ந்திருந்தோம். அன்று நிலாவுக்கு சளி பிடித்திருந்தது. நான் அவளுக்காக சூடான இஞ்சி டீ வாங்கிக் கொடுத்தேன். அவள் டீயைக் குடித்துக்கொண்டே, "இந்த டீயை விட நீ என் அருகில் இருப்பதுதான் எனக்குப் பெரிய மருந்து," என்று கூறினாள்.
அந்தக் கணத்தில், என் இதயத்தில் ஒரு இசை பிறந்தது.
மற்றொரு நாள், புத்தகக் கண்காட்சிக்குச் சென்றிருந்தோம். நான் என் மனம் கவர்ந்த புத்தகங்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.
திடீரென நிலா ஒரு தமிழ் கவிதைப் புத்தகத்தை எடுத்து, அதில் ஒரு கவிதையை உரக்கப் படிக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் படித்த கவிதை இதுதான்:
"கண்களால் பேசிக் கலக்கும் என் காதல்
இதயத்தால் என்னைச் சிறை செய்த காதல்"
அவளின் குரல் என் மனதில் ஆழப் பதிந்தது. அவள் கவிதையை முடித்ததும், நான் அவளின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டேன்.
அங்கு கூடியிருந்த பலரும் எங்களைப் பார்த்தாலும், எங்களுக்கு அந்தக் கணம் மட்டுமே உண்மை என்று தோன்றியது.
ஆச்சரியப்படுத்திய தருணம்
ஒரு மாலைப்பொழுது, மெரினா கடற்கரையில் அமர்ந்து சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். "என்னை ஏன் காதலிக்கிறாய்?" என்று அவள் கேட்டாள்.
என் மனம் ஒரு கணம் தடுமாறியது. எப்படிச் சொல்வது? அவளின் மழலைக் குரலாலா? அவள் பேசும் தமிழ் நடையாலா? அவள் அணியும் புடவையாலா? இல்லை, இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி, அவளின் தூய்மையான உள்ளத்திற்காகத்தான் என்று நான் அறிந்திருந்தேன்.
நான் புன்னகைத்துக்கொண்டே, "நீ என் கண்களைப் பார்க்கும் போது, என் உலகமே ஒரு அலாதியான அமைதியில் மூழ்குகிறது. நீ என் அருகில் இருக்கும் போது, காலம் நின்றுவிடுகிறது. உன் சிரிப்பில், என் சோகங்கள் அனைத்தும் மறைந்துவிடுகின்றன. நீ வெறும் காதல் கண்மணி மட்டுமல்ல, நீ என் வாழ்க்கையின் அர்த்தம்," என்று நான் கூறினேன்.
அவளின் கண்களில் நீர் துளிர்க்க, என் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டாள்.
அவள் கைகளில் ஒரு சிறிய மோதிரப் பெட்டியை எடுத்து, "ஆரவ், நீ இல்லாமல் என் வாழ்வு இல்லை. என் நிலவை நீதானே முழுமையாக்குகிறாய்? என்னை மணந்துகொள்வாயா?" என்று கேட்டாள்.
அந்த ஒரு நொடி, என் உலகம் தலைகீழாக மாறியது. என் காதல் கண்மணி, என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியபடி, என் முன்னே மண்டியிட்டது! "ஆமாம், ஆம், ஆம்!" என்று நான் மகிழ்ச்சியில் திளைத்தேன்.
அவள் எனக்கு மோதிரம் அணிவிக்க, நான் அவளை அணைத்துக் கொண்டேன். மெரினாவின் அலைகள் கூட எங்கள் காதலுக்கு சாட்சியாக ஆர்ப்பரித்தன.
